Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Ανάμεσα στο Διάβολο και τη Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα

Μόνο μια ρήξη στην Ελλάδα τώρα με αντινεοφιλελεύθερο-αντικαπιταλιστικό πολιτικό σχέδιο μπορεί να συνεγείρει νέες συνειδήσεις στην Ευρώπη και διεθνώς. Του Δ. Μπελαντή από εδώ


1. Μακρά Προ­λε­γό­με­να
Θα ξε­κι­νή­σω από  το κρί­σι­μο ζή­τη­μα της πο­λι­τι­κής  και πλη­ρο­φο­ρια­κής σύγ­χυ­σης. Αυτό που βιώ­νουν οι πο­λί­τες της Ελ­λά­δας από τις αρχές Φε­βρουα­ρί­ου και μετά, οπότε και επήλ­θε η εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι αυτό που οι ψυ­χί­α­τροι και ιδιαί­τε­ρα το ρεύμα της Αντι­ψυ­χια­τρι­κής έχουν προσ­διο­ρί­σει ως «σύν­δρο­μο του δι­πλού δε­σμού» («double bind»). Αυτό ση­μαί­νει ότι το παιδί μέσα σε μια οι­κο­γέ­νεια λαμ­βά­νει απο­λύ­τως αντι­φα­τι­κά μη­νύ­μα­τα από τους γο­νείς του, πραγ­μα­τι­κά ή συ­ναι­σθη­μα­τι­κά, τα οποία κα­τα­λή­γουν σε απο­λύ­τως αντί­θε­τα συ­ναι­σθη­μα­τι­κά ή και λο­γι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα. Το παιδί ει­σπράτ­τει ταυ­τό­χρο­να αγάπη και εχθρό­τη­τα, τρυ­φε­ρό­τη­τα και απο­μό­νω­ση. Όπως επι­ση­μαί­νουν οι φο­ρείς του ρεύ­μα­τος της Αντι­ψυ­χια­τρι­κής, αυτή η κα­τά­στα­ση, εφό­σον πα­ρα­τεί­νε­ται, μπο­ρεί να οδη­γή­σει στο απο­τέ­λε­σμα της βα­ριάς ψυ­χι­κής νόσου του παι­διού στην επό­με­νη ζωή του και ει­δι­κό­τε­ρα στη σχι­ζο­φρέ­νεια, τη βα­σί­λισ­σα των ψυ­χι­κών πα­θή­σε­ων (dementia). Όπως γράφω αυτές τις γραμ­μές, αι­σθά­νο­μαι έκ­πλη­κτος που η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία δεν έχει πα­ρα­φρο­νή­σει ήδη εντε­λώς. Γιατί, θα με ρω­τή­σε­τε: μα είναι απλό. Τη μια μέρα πάμε σε κά­θε­τη ρήξη. Οι ση­μαί­ες υψω­μέ­νες.  Οι κόκ­κι­νες γραμ­μές σε διά­τα­ξη. Η Διε­θνής να απαγ­γέλ­λε­ται από το «Κόκ­κι­νο». Την επό­με­νη μέρα, ο σ. Πρό­ε­δρος ή κά­ποιο άλλο κυ­βερ­νη­τι­κό στέ­λε­χος ανοί­γει μυ­στη­ριω­δώς το δρόμο για την επί­τευ­ξη μιας «αμοι­βαία επω­φε­λούς συμ­φω­νί­ας», ίσως μά­λι­στα και «έντι­μης». Χαρά στο Πα­νελ­λή­νιο. Την τρίτη μέρα, η συμ­φω­νία σκα­λώ­νει και έχου­με ανά­γκη ξανά από το ζω­ο­γό­νο αε­ρά­κι της «ρήξης». Η κυ­ρί­αρ­χη τάση ξα­να­μι­λά για τη «ρήξη» και η κομ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση πλειο­δο­τεί. Το εσω­κομ­μα­τι­κό μέ­τω­πο φαί­νε­ται να κλεί­νει. Την επό­με­νη μέρα, νέες προ­ο­πτι­κές για συμ­φω­νία κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Και ο πιο ενερ­γός και ενη­με­ρω­μέ­νος πο­λί­της άγε­ται στην αμη­χα­νία και στη μη κα­τα­νό­η­ση της κα­τά­στα­σης. Πόσο μάλ­λον που η κομ­μα­τι­κή λει­τουρ­γία, για όσους/ες συμ­με­τέ­χουν σε αυτήν, είναι χα­λα­ρω­μέ­νη, ανε­σταλ­μέ­νη, ου­σια­στι­κά ανύ­παρ­κτη, και δεν δια­φω­τί­ζει, όταν συμ­βαί­νει, ούτε διαυ­γά­ζει το τι πραγ­μα­τι­κά γί­νε­ται, το τι πραγ­μα­τι­κά δια­κυ­βεύ­ε­ται ούτε και καλεί σε κά­ποια συ­γκε­κρι­μέ­νη δράση. Άρα, το να ζητάς ενερ­γο­ποί­η­ση και κι­νη­το­ποί­η­ση από μια κοι­νω­νία την οποία άγεις στη σύγ­χυ­ση, και μά­λι­στα να εξα­νί­στα­σαι για την «κοι­νω­νι­κή πα­θη­τι­κό­τη­τα» ή ακόμη και την «κοι­νω­νι­κή αφα­σία», είναι ηθικά ένα ψέμα. Εδώ δεν κα­τα­φέρ­νεις να ενερ­γο­ποι­ή­σεις ως ηγε­σία το κόμμα σου, είναι δυ­να­τόν να κα­τα­φέ­ρεις, μέσα σε αυτήν την πα­ρα­λυ­τι­κή σύν­θε­ση αντι­φα­τι­κών πλη­ρο­φο­ριών, να ενερ­γο­ποι­ή­σεις την πο­λύ­πα­θη (αλλά όχι αθώα) κοι­νω­νία και την ερ­γα­τι­κή τάξη; Στην πο­ρεία αυτού του κει­μέ­νου, θα ανα­κα­λύ­ψου­με μαζί και άλλα «ψέ­μα­τα» ή έστω ανα­κρί­βειες και πα­ρα­σιω­πή­σεις.
Βε­βαί­ως, η ίδια η δια­πραγ­μά­τευ­ση είναι αντι­κει­με­νι­κά μια δύ­σκο­λη, αντι­φα­τι­κή και -κά­πως- συ­γκρου­σια­κή δια­δι­κα­σία. Θα ήταν άδικο να επιρ­ρί­ψει κα­νείς στην κυ­βέρ­νη­ση και τους δια­πραγ­μα­τευ­τές της όλα τα άδικα, τα λάθη και τις ευ­θύ­νες. Υπάρ­χει μια αι­μο­βό­ρα και κα­νι­βα­λι­κή ηγε­σία της Ευ­ρω­ζώ­νης και των δα­νει­στών που δεν ορ­ρω­δεί προ ου­δε­νός. «Μαύρα κο­ρά­κια με νύχια γαμψά». Δεν ζητεί μόνο το πά­γω­μα του προ­γράμ­μα­τός μας αλλά και την ει­σα­γω­γή νέων μνη­μο­νια­κών μέ­τρων όπως οι ομα­δι­κές απο­λύ­σεις, το κού­ρε­μα κι άλλο των συ­ντά­ξε­ων και επι­δο­μά­των, την πα­ρά­τα­ση όλων των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, την κα­τά­λυ­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας με λίγα λόγια. Πι­στεύω ότι κα­ταρ­χήν η κυ­βέρ­νη­ση δι­στά­ζει έντο­να να απο­δε­χθεί αυτά τα νέα μνη­μο­νια­κά μέτρα, γνω­ρί­ζο­ντας ότι αυτό μπο­ρεί να επι­φέ­ρει το τέλος της με την ισχύ­ου­σα μορφή της. Άρα, υπάρ­χει -ακό­μη- ένα ιδιό­τυ­πο αλλά πραγ­μα­τι­κό πεδίο συ­γκρού­σε­ων. Άρα, υπάρ­χουν και πραγ­μα­τι­κές στιγ­μές όπου η κυ­βέρ­νη­ση όντως τα «στυ­λώ­νει» και άλλες στιγ­μές όπου η κυ­βέρ­νη­ση υπο­χω­ρεί.
Όμως, η αντι­φα­τι­κό­τη­τα των μη­νυ­μά­των που απο­στέλ­λο­νται στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και τους ερ­γα­ζό­με­νους δεν απορ­ρέ­ει μόνο και απο­κλει­στι­κά από το πραγ­μα­τι­κό πεδίο σύ­γκρου­σης. Συν­δέ­ε­ται και με το φαι­νό­με­νο που επι­τυ­χη­μέ­να έχει προσ­διο­ρι­σθεί ως «κοι­νω­νία του θε­ά­μα­τος». Απο­κρύ­πτε­ται δη­λα­δή ου­σια­στι­κά ότι, πέρα από τις αντι­θέ­σεις, υπάρ­χει δυ­στυ­χώς και ένα ευρύ πεδίο αντι­κει­με­νι­κής σύ­γκλι­σης με­τα­ξύ κυ­βέρ­νη­σης και δα­νει­στών. Ας απα­ριθ­μή­σω ορι­σμέ­να πι­θα­νό­τα­τα ση­μεία επα­φής κυ­βέρ­νη­σης-δα­νει­στών, που ανα­φέ­ρο­νται και στη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη αλλά και στις λί­στες με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων Βα­ρου­φά­κη:
α) τη συ­νέ­χι­ση όλων των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που έχουν του­λά­χι­στον ξε­κι­νή­σει (ο ΟΛΠ και τα πε­ρι­φε­ρεια­κά αε­ρο­δρό­μια, η μη κα­τάρ­γη­ση του ΤΑΙ­ΠΕΔ είναι ση­μα­ντι­κά τέ­τοια πα­ρα­δείγ­μα­τα)
β) την ανά­γκη δήθεν πα­ρέμ­βα­σης στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, το οποίο πε­ριέ­χει «υπερ­βά­σεις» και πρέ­πει να γίνει δη­μο­σιο­νο­μι­κά βιώ­σι­μο (;;;)
γ) την τα­λά­ντευ­ση για τις σ.σ.ε. στο πλαί­σιο των Βέλ­τι­στων Ευ­ρω­παϊ­κών Προ­τύ­πων και του ΟΟΣΑ και την απο­δο­χή πα­γώ­μα­τος ση­μα­ντι­κών ρυθ­μί­σε­ων για τα ερ­γα­σια­κά-ασφα­λι­στι­κά  (751, αφο­ρο­λό­γη­το, 13η σύ­ντα­ξη κ.ά. )
δ) την ανα­διά­τα­ξη του φο­ρο­λο­γι­κού συ­στή­μα­τος, η οποία δεν είναι απο­κλει­στι­κά αντι­πλου­το­κρα­τι­κή ή ορ­θο­λο­γι­κή και μπο­ρεί να ση­μά­νει μια φο­ρο­ε­πι­δρο­μή κατά της με­σαί­ας τάξης ή πά­ντως τη μη άρση άδι­κων μέ­τρων που στρέ­φο­νται κυ­ρί­ως κατά των χα­μη­λών και με­σαί­ων ει­σο­δη­μά­των (π.χ. ΕΝΦΙΑ )
ε) τη συ­νέ­χι­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού/ιμπε­ρια­λι­στι­κού ελέγ­χου πάνω στις τρά­πε­ζες.
Το συ­νε­χές πέ­ρα­σμα από το «ψυχρό» στο «θερμό» απο­σιω­πά ότι αυτό το πεδίο συμ­φω­νί­ας πι­θα­νό­τα­τα είναι υπαρ­κτό και πάγιο και η δια­φω­νία επε­κτεί­νε­ται στο «πέραν αυτού», στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στο πιο μαύρο από το μαύρο.
Όμως, θα πει κα­νείς, ρή­ξεις και «ατυ­χή­μα­τα» μπο­ρεί όντως να συμ­βούν όσο οι το­κο­γλύ­φοι γί­νο­νται πιο ανε­λέ­η­τοι και άπλη­στοι και δεν αφή­νουν κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο στην ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εδώ, δυ­στυ­χώς, αρ­χί­ζει να ανα­πτύσ­σε­ται ένας δεύ­τε­ρος «μύθος». Δεν θέ­λου­με, λέει η αφή­γη­ση αυτή, τη σύ­γκρου­ση, αλλά αυτή θα επι­συμ­βεί αντι­κει­με­νι­κά και αυτό θα είναι από μόνο του θε­τι­κό - «πάλης ξε­κί­νη­μα, νέοι αγώ­νες». Η λο­γι­κή της «αντι­κει­με­νι­κής ρήξης διά του ατυ­χή­μα­τος» έχει πολλά και ση­μα­ντι­κά αδύ­να­μα ση­μεία. Το πρώτο ζή­τη­μα  είναι το πώς θα εξη­γή­σεις στην κοι­νω­νία και στο λαό ότι η θε­τι­κή  συμ­φω­νία εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης, την οποία για χρό­νια προ­πα­γάν­δι­ζες λα­θε­μέ­να ως σωστή γραμ­μή, τώρα εγκα­τα­λεί­πε­ται και είναι αδύ­να­τη. Θα πούμε ότι δεν ξέ­ρα­με, ότι μας εξα­πά­τη­σαν. Κα­νέ­να λο­γι­κό δι­κα­στή­ριο στον κόσμο δεν θα δε­χό­ταν αυτόν τον παι­δα­ριώ­δη ισχυ­ρι­σμό από κά­ποιον διά­δι­κο. Συ­νε­πώς, θα υπάρ­ξει ένα έλ­λειμ­μα κοι­νω­νι­κής συ­μπα­ρά­στα­σης λόγω της μη κα­τα­νό­η­σης της κα­τά­στα­σης και της έκ­πλη­ξης που μπο­ρεί να προ­κλη­θεί, από όσους πί­στε­ψαν στο σε­νά­ριο της συμ­φω­νί­ας - του­λά­χι­στον. Το δεύ­τε­ρο ζή­τη­μα είναι το ότι δεν θα είναι κάθε «ατύ­χη­μα» και «κάθε αντι­κει­με­νι­κή ρήξη» τε­λι­κά επω­φε­λής για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη χώρα. Λ.χ. μια παύση πλη­ρω­μών, η οποία ως ση­μείο εκ­κί­νη­σης είναι ανα­γκαία και επω­φε­λής για τη χώρα, αν δεν εκ­δι­πλω­θεί ρι­ζι­κά και δεν οδη­γή­σει στη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη, στην έξοδο από το ευρώ, στη μο­νο­με­ρή δια­γρα­φή του χρέ­ους, στην εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και στην ανά­κτη­ση της κυ­ριαρ­χί­ας της κυ­βέρ­νη­σης πάνω στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία, μπο­ρεί να απο­βεί όχι μόνο αρ­νη­τι­κό­τε­ρη ακόμη και από τον «άτιμο συμ­βι­βα­σμό», αλλά και απο­λύ­τως κα­τα­στρο­φι­κή για την ερ­γα­τι­κή τάξη και το λαό. Μια πι­θα­νή πτώ­χευ­ση ή πι­στω­τι­κό γε­γο­νός μέσα στα όρια της Ευ­ρω­ζώ­νης και χωρίς δια­γρα­φή του χρέ­ους συ­νε­πά­γε­ται το γε­γο­νός ότι η Ελ­λά­δα θα γίνει απο­λύ­τως και χωρίς καμία επι­φύ­λα­ξη αποι­κία της Ευ­ρω­ζώ­νης, από­λυ­το άθυρ­μα του ντό­πιου και ξένου κε­φα­λαί­ου, κι­νε­ζο­ποι­η­μέ­νη πλή­ρως αγορά ερ­γα­σί­ας και πα­ρά­δειγ­μα υπέρ του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κού πλέγ­μα­τος και κατά της απο­στοί­χι­σης από αυτό. Από αυτήν την άποψη, το­πο­θε­τή­σεις, οι οποί­ες λαύρα κι­νού­νται υπέρ της «ρήξης» αλλά κά­νουν την πάπια για το ζή­τη­μα της αρι­στε­ρής/τα­ξι­κής  εξό­δου από την Ευ­ρω­ζώ­νη, δεν βοη­θά­νε ση­μα­ντι­κά και ενι­σχύ­ουν τη σύγ­χυ­ση, την οποία και προ­α­νέ­φε­ρα. Και μά­λι­στα, οι ίδιες  το­πο­θε­τή­σεις, ακόμη και από μέλη ή στε­λέ­χη της κομ­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, κα­τα­λή­γουν να μην απο­κλεί­ουν μια συ­νεν­νό­η­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το ΔΝΤ μετά από μια τέ­τοια ατελή ρήξη. Όμως, όπως είχε πει το 1793 ο Σεν - Ζιστ, οι επα­να­στά­σεις που φτά­νουν μέχρι τη μέση σκά­βουν απλώς το λάκκο τους και φτιά­χνουν το φέ­ρε­τρό τους. Η άποψη της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας για αρι­στε­ρή/ ερ­γα­τι­κή έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη, θέση που στρα­τη­γι­κά τη διέ­κρι­νε από την πλειο­ψη­φία στο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μαζί και με το ζή­τη­μα των μορ­φών κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης/εθνι­κο­ποί­η­σης τρα­πε­ζών και στρα­τη­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, έχει δι­καιω­θεί πλή­ρως. Και όμως γιατί άρα­γε- σή­με­ρα που η θέση αυτή έχει δι­καιω­θεί πλή­ρως, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα ούτε την εξει­δι­κεύ­ει τα­κτι­κά με ικα­νο­ποι­η­τι­κό τρόπο ούτε την κάνει ση­μαία της με έναν επι­θε­τι­κό και ταυ­τό­χρο­να γό­νι­μο τρόπο (και μά­λι­στα ανα­πτύσ­σο­νται και εντός της ΑΠ ή της Αρι­στε­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από­ψεις ότι η έξο­δος από το ευρώ αντι­κει­με­νι­κά οδη­γεί σε εθνι­κή ανα­δί­πλω­ση, σε υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης πε­ραι­τέ­ρω κ.λπ.).
Δυ­στυ­χώς, η διο­λί­σθη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το 2012 μέχρι και σή­με­ρα οδη­γεί στο ακό­λου­θο αρ­νη­τι­κό απο­τέ­λε­σμα: όσο η κε­ντρι­κή γραμ­μή πάει «δε­ξιό­τε­ρα», τόσο και η επί­κρι­ση της μειο­ψη­φί­ας ανα­γκά­ζε­ται να εκ­δι­πλω­θεί σε μια πιο με­τριο­πα­θή κρι­τι­κή. Από την έξοδο από το ευρώ ως κε­ντρι­κό ση­μείο και την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση όλων των στρα­τη­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων το 2013, κα­τα­λή­γου­με τώρα να απαι­τού­με -και ορ­θώς- την εφαρ­μο­γή του μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τος της ΔΕΘ, και αυτό να φα­ντά­ζει και άκρως επα­να­στα­τι­κό. Αυτό συμ­βαί­νει και επει­δή η αντι­πο­λί­τευ­ση δεν έχει επαρ­κή στρα­τη­γι­κή θε­ώ­ρη­ση αλλά και επει­δή η αντι­πο­λί­τευ­ση, έχο­ντας χάσει ορι­σμέ­να ρα­ντε­βού με την Ιστο­ρία, κα­θο­ρί­ζει την ατζέ­ντα της ετε­ρο­βα­ρώς σε με­γά­λο βαθμό με βάση την ατζέ­ντα της ηγε­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας του κόμ­μα­τος.  
Το τρίτο ζή­τη­μα που αφορά τη ρήξη και που αμ­φι­σβη­τεί τη χρη­σι­μό­τη­τα μιας απλώς «αντι­κει­με­νι­κής ρήξης» είναι το γε­γο­νός  ότι η κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει λάβει όλα τα ανα­γκαία μέτρα για την πλη­ρό­τη­τα-αυ­τάρ­κεια της χώρας σε ενέρ­γεια, τρό­φι­μα, πρώ­τες ύλες, αγρο­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα κ.λπ. Αν η κυ­βέρ­νη­ση είναι όντως συ­νε­πής στο ότι θα τη­ρή­σει τις κόκ­κι­νες γραμ­μές -κάτι για το οποίο αμ­φι­βάλ­λω έντο­να- τότε κάτι κάνει λάθος, και μά­λι­στα κιν­δυ­νεύ­ει να οδη­γή­σει τη χώρα όχι σε μια ηρω­ι­κή έξοδο αλλά σε μια τυ­χο­διω­κτι­κή πε­ρι­πέ­τεια.
Και για να εντο­πί­σου­με και μια τρίτη ανα­κρί­βεια/ψέμα: μια τυ­χο­διω­κτι­κή και ατε­λής ρήξη, χωρίς πο­λι­τι­κό σχέ­διο και μά­λι­στα ευ­κρι­νές, δεν είναι δήθεν απο­λύ­τως αντί­θε­τη στον πο­λι­τι­κό συμ­βι­βα­σμό και ασύμ­βα­τη προς αυτόν. Μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει έναν πο­λι­τι­κό ελιγ­μό έτσι ώστε μια χώρα στο επέ­κει­να του γκρε­μού να οδη­γη­θεί, αφού απο­λαύ­σει κά­ποια 24ωρα ανε­ξαρ­τη­σί­ας, στον πιο τα­πει­νω­τι­κό συμ­βι­βα­σμό. Όποιος το αμ­φι­σβη­τεί αυτό, ας θυ­μη­θεί την Κύπρο του 2013 μετά τον πρώτο εν­θου­σια­σμό… Δεν είναι τυ­χαίο, επί­σης, το ότι η ηγε­τι­κή πλειο­ψη­φία στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­βάθ­μι­σε τότε τη ση­μα­σία της  κυ­πρια­κής ανα­δί­πλω­σης και έφτα­σε στο ση­μείο να ασκεί κρι­τι­κή ακόμη και στο ΑΚΕΛ από τα «δεξιά». Αν θυ­μά­μαι καλά, αυτή η στάση πε­ρι­λάμ­βα­νε ακόμη την τότε «Ανάσα», τους πολύ με­τέ­πει­τα «53 plus». Έκα­ναν ποτέ την αυ­το­κρι­τι­κή τους;
2. Ση­μειώ­σεις σχε­τι­κά με το Διά­βο­λο
Ο Διά­βο­λος στην πο­λι­τι­κή, όπως και στην έν­θρη­σκη ζωή, μπο­ρεί να πάρει πολ­λές μορ­φές, οι οποί­ες κατά κα­νό­να δια­φέ­ρουν στην πο­σό­τη­τα και όχι στην ποιό­τη­τα. Αν αφαι­ρέ­σου­με το best case scenario της συ­γκυ­ρί­ας, δη­λα­δή τη ρήξη βάσει ενός υπαρ­κτού πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου τα-ο οποίο από καιρό πε­ρι­μέ­νου­με να λάβει μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη μορ­φή- καθώς και την αβέ­βαιη και με­ρι­κά επι­κίν­δυ­νη εκ­δο­χή της «ρή­ξης-ατύ­χη­μα», μέ­νουν άλλες δύο εκ­δο­χές: η συμ­φω­νία με πά­γω­μα του ερ­γα­σια­κού-ασφα­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος της ΔΕΘ και η συμ­φω­νία που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει και πά­γω­μα αλλά και νέα μνη­μο­νι­κά μέτρα. (Ξέρω, θα μου πει κά­ποιος ότι υπάρ­χει και η συμ­φω­νία όπου θα εφαρ­μό­σου­με τη ΔΕΘ και θα πά­ρου­με και τα δισ. ευρώ από την ευ­ρω­ζώ­νη και τους δα­νει­στές. Επει­δή δεν πι­στεύω στον Άγιο Βα­σί­λη, δεν θα ασχο­λη­θώ με αυτήν την εκ­δο­χή, που μου φαί­νε­ται ως ένας ακόμη ζω­τι­κός μύθος και ένα ακόμη πα­ρα­κλά­δι του Θε­ά­μα­τος.) Η μια αρ­νη­τι­κή εκ­δο­χή ση­μαί­νει απελ­πι­στι­κή ήττα και η δεύ­τε­ρη ση­μαί­νει κα­τα­στρο­φι­κή ήττα. Ει­λι­κρι­νώς, δεν γνω­ρί­ζω τι θα μπο­ρού­σε να επι­λέ­ξει κα­νείς από τα δύο, αφού και τα δύο ση­μα­το­δο­τούν το τέλος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως τον έχου­με γνω­ρί­σει. Τη με­τα­τρο­πή του σε ένα αρ­χη­γι­κό και γρα­φειο­κρα­τι­κό σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα της επο­χής μας, δη­λα­δή ένα σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο στον πυ­ρή­να του και «νε­ο­πα­παν­δρεϊ­κό» κόμμα.
Είναι αμ­φί­βο­λο αν σε αυτό τα πλαί­σιο η κυ­βέρ­νη­ση θα έχει μια στα­θε­ρή βάση κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης πέρα από τα μέτρα αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης ή από την οπ­πορ­του­νι­στι­κή συν­δρο­μή των κλα­σι­κών μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των. Το ΚΚΕ θα αντι­πο­λι­τευ­θεί μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση, αλλά στην ουσία θα χαρεί. Όχι μόνο γιατί οι «Απο­στά­τες» της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας δια­ψεύ­στη­καν ή χρε­ο­κό­πη­σαν, αλλά και επει­δή καμία σο­σια­λι­στι­κή λύση δεν θα είναι -και επί απο­δεί­ξει- εφι­κτή προ­τού φτά­σου­με στο Υπερ­πέ­ραν και στην Επα­να­στα­τι­κή Απο­κά­λυ­ψη.  
Επι­πλέ­ον, η σύ­να­ψη συμ­φω­νιών του α’ ή του β’ τύπου, λύ­σε­ων που οδη­γούν στην Κό­λα­ση με «αγνές προ­θέ­σεις», αντα­να­κλά και επι­βε­βαιώ­νει-πα­γιο­ποιεί τον αρ­νη­τι­κό τα­ξι­κό και πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης στην Ελ­λά­δα, την Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς. Πα­γιώ­νει τις μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις, αυτές που έχου­με ήδη «σκί­σει». Δεν ανοί­γει το δρόμο ούτε και κερ­δί­ζει χρόνο για έναν ποιο­τι­κά άλλο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων, ούτε και πα­ρέ­χει ένα εναλ­λα­κτι­κό τα­ξι­κό πα­ρά­δειγ­μα. Οι Πο­δέ­μος είναι μα­κριά από εμάς  και από την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Ίσως και κα­λύ­τε­ρα. Αυτήν τη στιγ­μή, μόνο εμείς. Οι λαοί της Ευ­ρώ­πης δεν δια­θέ­τουν -πέρα από τα δικά τους πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­σμι­κά εμπό­δια- μια αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή ηγε­σία που να μπο­ρεί να συ­γκλί­νει με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο ορατό μέλ­λον. Ούτε μια ορατή κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα. Το να υπο­στη­ρί­ξει κα­νείς ότι τα κόμ­μα­τα του ΚΕΑ απο­τε­λούν κάτι τέ­τοιο, παρά το ρε­φορ­μι­σμό τους και την ευ­ρω­λα­γνεία τους, παρά την πα­ροι­μιώ­δη αδυ­να­μία τους να αντι­στα­θούν στην άνοδο της εθνι­κι­στι­κής Δε­ξιάς, μοιά­ζει μάλ­λον με κα­κό­γου­στο ανέκ­δο­το. Με τα πολύ μικρά κόμ­μα­τα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς μας συν­δέ­ουν αρ­κε­τά θε­τι­κά, αλλά και αρ­κε­τές διαρ­θρω­τι­κές αδυ­να­μί­ες. Αντι­θέ­τως, μόνο μια ρήξη  στην Ελ­λά­δα τώρα με αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό  πο­λι­τι­κό σχέ­διο μπο­ρεί να συ­νε­γεί­ρει νέες συ­νει­δή­σεις στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς, να πυ­ρο­δο­τή­σει  την άμυνα των Γάλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων κατά του νέου νο­μο­σχε­δί­ου για τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, να φω­τί­σει το δρόμο στους Γερ­μα­νούς άνερ­γους, να ανοί­ξει επα­φές με τους έγ­χρω­μους δια­δη­λω­τές που συ­γκρού­ο­νται στο Φέρ­γκιου­σον και τη Βαλ­τι­μό­ρη με τη φο­νι­κή αστυ­νο­μία του «καλού Ομπά­μα», να δώσει το χέρι στους Ιτα­λούς απερ­γούς.  Μόνο μια ρήξη με πο­λι­τι­κό σχέ­διο και με στρα­τη­γι­κή εμ­βά­θυν­ση μπο­ρεί να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά τους συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, να κάνει το 30% κατά της Ευ­ρω­ζώ­νης 51% κατά της Ευ­ρω­ζώ­νης και μά­λι­στα με αρι­στε­ρό τα­ξι­κό και όχι εθνι­κι­στι­κό πρό­ση­μο, να ανα­τά­ξει τη μακρά επι­δεί­νω­ση του κοι­νω­νι­κού τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού στην Ελ­λά­δα, η οποία επι­βιώ­νει της εκλο­γι­κής νίκης και τη με­τα­τρέ­πει από νίκη του πο­λι­τι­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού σε νίκη της κοι­νω­νι­κής από­γνω­σης.
Θα δια­τυ­πω­θεί εδώ άλλη μια σκέψη του «πο­λι­τι­σμι­κού» Δια­βό­λου, δη­λα­δή της ιδε­ο­λο­γί­ας της ήττας μέσα στην Αρι­στε­ρά. Η κοι­νω­νία δεν θέλει να πάμε τόσο μα­κριά, μας ψή­φι­σε για να μεί­νου­με στο ευρώ, μας οδη­γεί στη συμ­φω­νία, μας απο­τρέ­πει από τους τυ­χο­διω­κτι­σμούς, μας προ­τρέ­πει να εί­μα­στε με­τριο­πα­θείς. ΟΚ, μπο­ρού­με να ρω­τή­σου­με και την κοι­νω­νία και να ανα­λά­βει αυτή τις ευ­θύ­νες της. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όμως, μπο­ρού­με να κά­νου­με κάτι κα­λύ­τε­ρο. Ως κόμμα που υπο­τί­θε­ται επι­χει­ρεί να απο­κτή­σει την ιδε­ο­λο­γι­κή διεύ­θυν­ση μέσα στην κοι­νω­νία και να οι­κο­δο­μή­σει μια ερ­γα­τι­κή αντι­η­γε­μο­νία, μπο­ρού­με να πυ­κνώ­σου­με την πο­λι­τι­κή στιγ­μή με­τα­τρε­πό­με­νοι σε «πρω­το­πο­ρεία», να εξη­γή­σου­με απλά και κα­θα­ρά ότι κά­να­με ως τώρα λάθος. Ότι δεν υπάρ­χει ούτε «έντι­μος συμ­βι­βα­σμός» ούτε «αμοι­βαία επω­φε­λής λύση» με τα σκυ­λό­ψα­ρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, ότι όσα τους εί­πα­με πάνω σε αυτό το μο­τί­βο δια­ψεύ­στη­καν από τη σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ότι πρέ­πει να ανα­λά­βουν ως πο­λί­τες και ως ερ­γα­ζό­με­νοι την ευ­θύ­νη για μια λυ­τρω­τι­κή διέ­ξο­δο, μέσα σε συν­θή­κες που άμεσα ση­μαί­νουν «αίμα, ιδρώ­τα και δά­κρυα». Ότι αυτός ο δρό­μος δεν πάει άμεσα στο σο­σια­λι­σμό αλλά σε μια ρήξη με το διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό πλέγ­μα και τους υπη­ρέ­τες του που θα ακο­λου­θη­θεί και από άλλες «εθνι­κές» ρή­ξεις και θα ανα­δια­τά­ξει πι­θα­νόν τον πλα­νή­τη. Μια πρό­τα­ση βα­σι­σμέ­νη στην ει­λι­κρί­νεια, τη δια­φά­νεια, την τα­ξι­κή και πα­τριω­τι­κή πε­ρη­φά­νια, τον πραγ­μα­τι­κό ερ­γα­τι­κό διε­θνι­σμό. Μπο­ρεί ο λαός να απορ­ρί­ψει πρα­κτι­κά ή μέσα από μια κάλπη αυτό το σε­νά­ριο. Τότε, αυτό θα ση­μά­νει ότι η ώρα της Αρι­στε­ράς δεν έχει έλθει ακόμη, ότι μπο­ρού­με μόνο να δια­χει­ρι­στού­με το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και το με­τα­νε­ο­τε­ρι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, μόνοι μας ή με παρέα, και ότι, όπως εύ­στο­χα το δια­τύ­πω­σε πρό­σφα­τα  ο σ. Λα­φα­ζά­νης προς λύσσα κά­ποιων ΜΜΕ, πρέ­πει άμεσα να πα­ρα­δώ­σου­με τη σκυ­τά­λη στους φυ­σι­κούς δια­χει­ρι­στές του κε­φα­λαί­ου και της κρί­σης του. Άρα, καμία συμ­φω­νία να μην υπο­γρα­φεί, αν δεν υπάρ­ξει προη­γού­με­νη κομ­μα­τι­κή έγκρι­ση ή ακόμη κα­λύ­τε­ρα προη­γού­με­νη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία, πρα­κτι­κή στο δρόμο ή εκλο­γι­κή διά της κάλ­πης. Δια­φο­ρε­τι­κά, δεν θα δώ­σου­με το χέρι στους λαούς και στις κυ­ριαρ­χού­με­νες ερ­γα­τι­κές τά­ξεις αλλά στους εκ­με­ταλ­λευ­τές, θα τους ανε­βά­σου­με το ηθικό και θα επι­τρέ­ψου­με να που­λή­σουν αυτή τη νίκη τους στις κοι­νω­νί­ες τους, επι­βάλ­λο­ντας το μο­νό­δρο­μο και εξη­γώ­ντας γιατί το «ακραίο» ελ­λη­νι­κό πεί­ρα­μα ετε­λεύ­τη­σε τον βίον του.Όχι πρώτη φορά Αρι­στε­ρά αλλά δεύ­τε­ρη φορά σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία (και μά­λι­στα ηπιό­τε­ρη-δε­ξιό­τε­ρη από το πρώτο ΠΑΣΟΚ).
Εδώ, όμως, μπο­ρεί να αντι­τα­χθεί μια άλλη τε­λευ­ταία  έν­στα­ση του advocatus diaboli. Κά­να­με αυτήν την πο­ρεία, οι­κο­δο­μή­σα­με προ­σω­πι­κές δια­δρο­μές, βου­λευ­τι­κές ή κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις, μα­κρές δια­δρο­μές επαγ­γελ­μα­τι­σμού στην πο­λι­τι­κή. Και δεν ήμα­σταν οι χει­ρό­τε­ροι στο κάτω κάτω. Όλα αυτά μπο­ρούν να πα­ρα­δο­θούν στην πυρά και στη λήθη , όταν μά­λι­στα μια συμ­φω­νία μπο­ρεί να ανα­γνω­σθεί κάπως και ως «επω­φε­λής»; Όταν ο λαός μπο­ρεί και αυτός να θέλει να «αυ­το­ε­ξα­πα­τη­θεί» για να γλι­τώ­σει τα χει­ρό­τε­ρα; Δεν είναι κα­λύ­τε­ρο η κυ­βέρ­νη­ση να «πα­ρη­γο­ρεί» το κόμμα, το κόμμα να «πα­ρη­γο­ρεί» το λαό και ο λαός να «πα­ρη­γο­ρεί» τον εαυτό του μέσα στο βα­σί­λειο της Ιδε­ο­λο­γί­ας ως ψευ­δούς συ­νεί­δη­σης; Και έτσι να την ψευ­το­βγά­λου­με κάπως μέσα στον επι­κεί­με­νο με­τα­δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­στι­κό Με­σαί­ω­να; Δεν είναι κα­λύ­τε­ρο να δια­μορ­φώ­σου­με έναν πιο αν­θε­κτι­κό «και­νού­ριο λαό», όπως θα μας προ­έ­τρε­πε και ο Μπρε­χτ;
Πρό­κει­ται για την πρώτη έν­στα­ση που είναι δύ­σκο­λο να απα­ντη­θεί. Και ότι δια­τυ­πώ­νε­ται σε έγ­γρα­φο είναι ήδη δύ­σκο­λο. Ακρι­βώς γι’ αυτό, όμως, κα­τα­δει­κνύ­ει και σε με­γα­λύ­τε­ρο βάθος τον κίν­δυ­νο πο­λι­τι­κής χρε­ο­κο­πί­ας της Αρι­στε­ράς, ο οποί­ος πια μας πε­ρι­βάλ­λει από πα­ντού. 
3. Ση­μειώ­σεις για τη Βαθιά Γα­λά­ζια Θά­λασ­σα
Η προ­ο­πτι­κή μιας ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και με το διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό και ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλέγ­μα ση­μαί­νει και μια βαθιά γε­ω­πο­λι­τι­κή και διε­θνο­πο­λι­τι­κή με­τα­τό­πι­ση. Αν η πραγ­μα­τι­κή και όχι η μυ­θι­κή ρήξη στη­ρι­χθεί όχι σε και­ρο­σκό­πους του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού αλλά στις ανα­ξιο­ποί­η­τες κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές  δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας και των πλη­γέ­ντων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, αν ανοι­χθεί σε μορ­φές κοι­νω­νι­κού συ­νε­ται­ρι­σμού, δια­χεί­ρι­σης των κοι­νών και των δη­μο­σί­ων πραγ­μά­των, σε μορ­φές ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου και αυ­το­δια­χεί­ρι­σης, αν ανα­τρέ­ψει την επαγ­γελ­μα­το­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής,  μπο­ρεί να κάνει διε­θνώς τη δια­φο­ρά. Μπο­ρεί, χωρίς μορ­φές εξάρ­τη­σης και υπο­τέ­λειας, να συν­δια­λα­γεί οι­κο­νο­μι­κά με την Κούβα, τη Βε­νε­ζου­έ­λα, άλλες πιο με­τριο­πα­θείς λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κές κρα­τι­κές μορ­φές, με την Ευ­ρα­σια­τι­κή Ένωση -γνω­ρί­ζο­ντας τα όρια αυτών των κα­πι­τα­λι­στι­κών συσ­σω­μα­τώ­σε­ων-, τα­κτι­κά ακόμη και με άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες εντός ή εκτός της Ε.Ε. βάσει ει­δι­κών σχέ­σε­ων, λαμ­βά­νο­ντας υπόψη και το ζή­τη­μα της πι­θα­νόν ανα­γκαί­ας εξό­δου και από την Ε.Ε. Μπο­ρεί και πρέ­πει να βγει άμεσα από το ΝΑΤΟ,  από τον ΟΑΣΕ, από τον ευ­ρω­στρα­τό και από κάθε άλλο ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλέγ­μα και να απο­φύ­γει την εμπλο­κή σε στρα­τιω­τι­κές πε­ρι­πέ­τειες και σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επιρ­ρο­ές και τρι­βές. Σί­γου­ρα, αυτό το σε­νά­ριο μας βάζει σε βαθιά αχαρ­το­γρά­φη­τα νερά. Στα νερά αυτά θα  κυ­κλο­φο­ρούν, εκτός από εμάς, και λο­γιών λο­γιών σκυ­λό­ψα­ρα. Από την «αλ­βα­νο­ποί­η­ση της χώρας», από το οι­κο­νο­μι­κό κρα­τι­κό και δια­κρα­τι­κό σα­μπο­τάζ , από την κερ­δο­σκο­πι­κή επί­θε­ση και την έξοδο από τη διε­θνή αγορά ως ακόμη και σε κα­τα­στά­σεις απο­σύν­θε­σης, ρα­τσι­σμού/φα­σι­σμού,  εσω­τε­ρι­κής κοι­νω­νι­κής έντα­σης, με­γά­λης εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας ή και θερ­μών επει­σο­δί­ων με γει­το­νι­κά κράτη ή και ένο­πλων ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων. Τί­πο­τε από αυτά δεν μπο­ρεί να απο­κλει­σθεί εξαρ­χής . Το ξα­να­εί­πα­με και το ξα­να­λέ­με: αίμα, ιδρώ­τας και δά­κρια για απρό­βλε­πτο διά­στη­μα.  Επί­σης, θα χρεια­στεί να επι­τα­χυν­θεί η δια­δι­κα­σία σο­σια­λι­στι­κής ανα­μόρ­φω­σης και με­τα­σχη­μα­τι­σμού του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού και διά­λυ­σης εκεί­νων των δομών που θα κα­τα­στούν εμπό­δια και ανα­σχε­τι­κές δυ­νά­μεις για την πο­ρεία της χώρας. Όλα αυτά απο­τε­λούν δυ­να­τό­τη­τες και κιν­δύ­νους εντός πά­ντο­τε της Βα­θιάς Γα­λά­ζιας Θά­λασ­σας.
Eντός της Επι­κρά­τειας του Δια­βό­λου, όλα μοιά­ζουν πιο γυα­λι­στε­ρά και πιο βιώ­σι­μα - οι «εταί­ροι» μας διώ­χνουν τα σκυ­λό­ψα­ρα. Όμως, το συμ­βό­λαιο με τον Διά­βο­λο έχει σα­φείς και ετε­ρο­βα­ρείς όρους για τους κυ­ριαρ­χού­με­νους , όπως είχα επι­ση­μά­νει και στο βι­βλίο μου «Αρι­στε­ρά και εξου­σία» πριν από έναν χρόνο: στρα­τη­γι­κή  ήττα του αρι­στε­ρού πει­ρά­μα­τος στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη, νίκη της δια­χεί­ρι­σης, μο­νό­δρο­μος διε­θνώς, επι­δεί­νω­ση του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού, πι­θα­νή απο­τυ­χία του πο­λέ­μου θέ­σε­ων και της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς ως εφαλ­τη­ρί­ου ενός με­τα­βα­τι­κού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος, πι­θα­νή στρα­τη­γι­κή απο­τυ­χία της ίδιας της σύλ­λη­ψης του «δη­μο­κρα­τι­κού δρό­μου» ως αντι­συ­στη­μι­κού δρό­μου και της ίδιας της σύλ­λη­ψης του Με­τα­βα­τι­κού Προ­γράμ­μα­τος και του Ενιαί­ου Με­τώ­που: η αρ­χι­κά θε­τι­κή ελ­λη­νι­κή ιδιο­μορ­φία μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί σε διε­θνή πληγή και τραύ­μα. Στρα­τη­γι­κές που απέ­τυ­χαν μέσα σε ενά­μι­ση αιώνα θα χρεια­στεί αν όχι να εγκα­τα­λει­φθούν, πά­ντως να επα­νε­ξε­τα­σθούν ρι­ζι­κά. Πι­θα­νόν να μπαί­νου­με σε μια εποχή απρό­βλε­πτων εντά­σε­ων και ακα­τα­νό­η­των εμ­φύ­λιων συρ­ρά­ξε­ων.
Όπως κα­τα­λα­βαί­νου­με όλοι και όλες, οι δια­κυ­βεύ­σεις μοιά­ζουν να είναι τε­ρά­στιες. Και μά­λι­στα, οι μάχες μπο­ρεί να χα­θούν όχι γιατί εί­μα­στε αδύ­να­μοι/ες αλλά γιατί δεν τις δώ­σα­με καν. Όμως, αν τε­λι­κά χά­σου­με, ποιος θα πάρει αυτήν την κο­λοσ­σιαία ιστο­ρι­κή   ευ­θύ­νη; Και τι «θα πάει να πει στη Δι­καιο­σύ­νη», όπως τρα­γου­δού­σε παλιά ο Σαβ­βό­που­λος ; Το πρό­βλη­μα δεν είναι τα κε­φά­λια που (δεν) θα πέ­σουν, αλλά τα κε­φά­λια που θα σκύ­ψουν.  
Υ.Γ. Ο τί­τλος του άρ­θρου πη­γά­ζει από ένα έργο του Νίκου Καβ­βα­δία, το οποίο με­τέ­τρε­ψε σε μια έξοχη ται­νία η Μά­ριον Χέν­ζελ το 1995.  

1 σχόλιο:

  1. Όποιος έχει στοιχειώδη αίσθηση μαρξιστικής πολιτικής παιδείας, θεωρεί αυτονόητο ότι η κατεδάφιση του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν μπορεί να ξεκινήσει από χώρα σαν την Ελλάδα - απλώς «θα καεί άσκοπα ο πυροκροτητής» και μαζί ο χαζός χειριστής του.

    O ΣΥΡΙΖΑ πέφτει θύμα, με αυτοκαταστροφικό τρόπο, τόσο της προγραμματικής φτώχειας, όσο και του ελλείμματος πολιτικής παιδείας, και μάλιστα μαρξιστικής, που βασανίζει το προσωπικό της ελληνικής (και όχι μόνον) Αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες.

    Το ευρωπαϊκό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, πως το καταστρέφει ο ανορθολογισμός, η αναζήτηση διεξόδου
    http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/03/blog-post_53.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή